Een paar dagen geleden zie ik een bericht in en “vrouwen groep” op facebook.
Foto’s van Mijke, een stralende jonge vrouw, een meisje nog. Een vrouw vol gouden littekens. Op de foto’s die van wat verder af zijn genomen, staat een vermelding “gevoelige inhoud”. Ik voel een knoop in mijn maag, verdriet in mijn keel. De comments eronder zijn allemaal positief: complimentjes, stoer, mooi, trots. Ik zie haar stralen, en toch voel ik alleen maar verdriet in mijn lijf.
Ik denk zo’n anderhalf jaar geleden ging het echt mis.
Mijn oudste dochter heeft altijd al moeite gehad met stress en prikkels. Maar nu was er ineens geen school meer, geen vrienden meer zien. Daar bovenop kwamen nog 2 destructieve relaties, paniekaanvallen, drinken, blowen, ik bespaar je verdere details. En toen zat ik naast haar op de bank en dacht: wat zie ik nou op haar arm.
Na veel gesprekken met haar
en andere vrouwen die ik tegen ben gekomen die dit hebben gedaan, begrijp ik nog steeds echt niet waarom iemand ervoor zou kiezen om zichzelf te snijden. Inmiddels begrijp ik wel dat het net zo is als elke andere verslaving. Maar een coke verslaving zie je niet. En als je daarmee stopt, zie je de gevolgen ook niet aan de buitenkant. En snijden zie je wel.
Mijn dochter heeft het redelijk onder controle.
Zegt ze. Maar de drang blijft er altijd. Ik sta als moeder doodsangsten uit. Maar ik weet ook inmiddels als moeder en als therapeut dat je alleen maar iemand kan helpen die geholpen wil worden.
Je kunt alleen je shit opruimen als je bereid bent om te scheppen.
Die las ik pas ergens, en dat is precies waar dit over gaat.
En daar is ze nu nog niet aan toe. Maar ik wel.
Ik heb die dag dat ik de foto’s zag een mooi gesprek gehad met Mijke.
Een heel mooi gesprek. Waarin ze me uit heeft gelegd dat het haar gaat om acceptatie van zichzelf, de littekens gaan nooit meer weg. Dat ze zich niet meer wil schamen voor de littekens, omdat ze ook de reden zijn dat ze nu nog leeft. Dat ze niet wil hebben, maar ze zijn er toch, voor altijd. Daarom zijn ze nu van goud, net als “kintsugi” de oude Japanse techniek om gebroken porselein een 2de leven te geven.
En in dat gesprek leert ze me weer dat het haar proces is en niet de mijne.
Dat het mijn pijn is die ik voel, en niet de hare. En ook niet die van mijn dochter.
Ik weet niet waar ik nu had gestaan als ik niet al was begonnen met mijn eigen shit opruimen.
Als ik niet zelf aan de slag was gegaan door met kinesiologie en acupunctuur te onderzoeken en opruimen. Hoe ik bij mezelf mag blijven. Hoe ik een ander haar eigen ding mag laten opruimen en dat ik los mag laten wat niet van mij is. Hoe ik mag accepteren dat zij haar eigen pad mag lopen en ik mijn eigen pad. En ik vertrouwen mag hebben dat als ik de deur vol liefde open laat, het allemaal goed komt. En als het goed komt zoals bij Mijke, dat het dan ook goed is. En dat het oké is als mijn hart inkrimpt bij die gedachte, met al die littekens. En dat dat gevoel er ook mag zijn.
Dat ik met haar een gesprek durf aan te gaan, zonder in mijn oordeel en gevoel van dat moment te blijven hangen.
Ik wil ook onvoorwaardelijk van mezelf houden.
En dat betekent ook met de zorgen die komen bij het moeder zijn. De grote zorgen maar ook de kleine zorgen. Het zien opgroeien van alle drie mijn kinderen brengt emoties met zich mee. En die zijn niet altijd blij. Maar die niet blije mogen er ook zijn, want die horen ook bij mij. Die wil ik ook, net als Mijke niet wegstoppen. Want ze komen er toch wel uit als ik ze niet toelaat.
Binnenkort geef ik een gratis workshop in mijn praktijk in Uithoorn.
Daarin ga ik je minimaal 3 oefeningen leren die je samen met je kind kunt doen om dichter bij jezelf te blijven.
En als ze werken voor je kind, werken ze ook voor jou. En nee, ik kan je niet in een paar uur leren hoe je onvoorwaardelijk van jezelf houdt. Hoe je je kind los kan laten en bij jezelf kunt blijven. Je snapt wel dat dat te kort is en dat daar iets meer werk voor nodig is.
Maar ik wil je zo graag laten zien wat kinesiologie allemaal kan.
Hoe ik je zou kunnen helpen. En wat dat voor jou en voor jouw gezin zou kunnen betekenen. En hoe ook jij kan beginnen met je eigen shit opruimen. Met een beetje assistentie. Zodat we straks allemaal zoals Mijke durven zijn. Letterlijk durven stralen, ook al zitten niet alle littekens aan de buitenkant.
♥
Linda
