Je bent nog zo jong, maar je wilt het niet horen. Want de wereld staat in brand. En niemand doet er iets aan. En het maakt je wanhopig. De hele wereld op je schouders.
Op jouw schouders.
Wanneer is dat gebeurd?
Je hebt altijd al een groot gevoel voor rechtvaardigheid gehad. Voor dieren, voor je vriendinnen, voor onrecht in de wereld. Je houdt van harmonie. Ergens heb je de “verkeerde” afslag genomen. Ik schijf het tussen aanhalingstekens omdat ik de afslag niet verkeerd vind. Ik vind het bewonderingswaardig hoe je ergens voor staat. Hoe je er vol voor gaat. En je hebt gewoon gelijk. Er mag best iets veranderen aan de wereld. Best een beetje trots dat jij wel de barricades op gaat.
Maar je stopt alles wat je hebt erin. Alles.
Geen energie om naar jezelf te kijken. En je lijf roept al jaren inmiddels dat het op is. Je zorgt slecht voor jezelf, doet gek met eten, slaapt veel te weinig. Nog veel meer dingen die ik hier niet op ga schrijven. Vrienden met veel en grote, ingewikkelde problemen. Die je natuurlijk ook nog allemaal moet opvangen. Want ja, jij moet de wereld redden.
En ik, ik sta erbij en kijk ernaar.
Machteloos.
Het enige wat ik kan doen is goed voor mezelf zorgen. Zorgen dat ik kwijtraak wat me dwars zit, mijn zorgen mag uiten. En de stress er steeds weer af haal. Wachten op de tijd dat je jezelf weer vindt, als die tijd ooit nog komt.
Loslaten
Wat een k.u.t woord.
Je kunt je kind toch niet loslaten.
Je bent niet alleen maar gestrest en wanhopig. Je bent slim, grappig, ontzettend lief. En er zijn momenten dat je wel kan luistenen. En je weet veel en kan het dan al je ideeën dan ook goed onderbouwen. Zodat ik ook weer anders naar de wereld kan kijken. We hebben de mooiste diepe gesprekken. Over alles wat je bezig houdt, en dat is veel. God wat mis ik je.
Want de wereld staat niet in brand. Kijk eens naar alle mooie dingen om je heen. Naar de liefde die je mag ontvangen van mensen die van je houden. De wereld van mogelijkheden die aan je voeten ligt. Alles wat je aandacht geeft groeit moppie.
Kinderen moeten hun eigen pad lopen.
Ja, bla bla.
En het enige wat ik kan doen is goed voor mezelf zorgen. Ik ga gewoon naar iemand toe die me af en toe even helpt om mijn energie bij mezelf te houden, op dezelfde manier waarop ik moeders help die ook kinderen hebben die wat “ingewikkeld” zijn. En me omringen met de mensen van wie ik hou en die ik belangrijk vind. En dat gaat goed. Best wel heel goed. En dan kan ik je wel jouw pad laten bewandelen.
Alleen nu even niet zo. Nu ben ik even verdrietig, om wat niet mag zijn.
En dat mag ik.
